Weinig feesten aan Belgische feestdag

We schrijven deze tekst op de nationale, Belgische feestdag, 21 juli. Voor ons valt de nationale feestdag echter al jaren 10 dagen eerder, op 11 juli, onze Vlaamse feestdag. Er valt vandaag helaas ook weinig te vieren…

Laat ons eerst even heel duidelijk zijn; België is, ja, een prachtige en diverse plek. Wallonië is een prachtige regio met fijne, warme mensen. De Ardennen is een prachtig stukje natuur waar het geweldig vertoeven is om tot rust te komen. Ja, ook wij houden van de Ardennen. “Maar, hoe kan je dan in godsnaam Vlaams-nationalist zijn?”, is de vraag die we dan vaak krijgen. Die valt echter zeer eenvoudig te beantwoorden.

Vlaams-nationalist zijn gaat niet over voor of tegen mensen of regio’s zijn. Elk mens en elke regio verdient het allerbeste om te kunnen groeien en floreren. En laat dat nu net zijn waar het schoentje knelt. België is een rem op de Vlaamse welvaart, en ja, op een manier ook op de Waalse. Zeker met deze Vivaldi-regering, een lappendeken van 7 verschillende partijen, die van het Belgisch begrotingstekort binnenkort waarschijnlijk het slechtste van gans de EU heeft gemaakt en die geen enkele (grote) hervorming meer klaarkrijgt.

Met de vergrijzing van de bevolking, is het pensioenakkoord verre van de grote, broodnodige hervorming, die bovendien veel centen zal kosten en niet becijferd is. Zelfs de Vivaldi partijvoorzitters kraken het akkoord openlijk af en tonen openlijk hun ongenoegen. Ze zadelen de ganse bevolking op met enorme schulden en de toekomstige generaties met nóg meer lasten.

Vivaldi heeft Engie alle kaarten van onze energiebevoorrading, letterlijk de motor van onze economie, in handen gegeven en nu moeten ze datzelfde Engie smeken om de kerncentrales open te houden tegen waanzinnige prijzen.

Ook de arbeidsdeal heeft een muis gebaard en biedt geen enkele oplossing waarvoor onze arbeidsmarkt nu staat. Iets waar Vlaanderen, met de jobbonus, wel iets concreet aan wil veranderen.

Vivaldi ontkent bij momenten het licht van de zon om hun ‘Belgisch samenwerkingsprojectje’ maar in stand te kunnen houden. De miljoenen die gingen naar gefaalde campagnes als ‘de ploeg van 11 miljoen’ en de grootse burgerbevraging over de staatsstructuur zijn ondertussen ook niet meer te tellen.

Het gaat dus in essentie om het staatsapparaat dat België heet en niet deugt, niet over andere mensen of regio’s. Enkel wanneer de regio’s hun eigen boontjes zullen kunnen en mogen doppen, zal er hier verandering in komen. Weg van de stilstand van het federale niveau, weg van de anti-democratie van het federale niveau dat té vaak de grootste Vlaamse partijen buiten spel zet. Laten we luisteren naar zowel de Vlaamse als de Waalse kiezer en ze beide geven waar ze om vragen. Enkel zo kunnen beide regio’s duurzaam groeien.